U ovom periodu, elektro-mehanički uređaji koji izvršavaju osnovne računske operacije su već bili jako razvijeni. Uređajima se upravljalo pomoću mehaničkih komponenti i prespajanjem žica. Riječ „računar“ se odnosila na ljude koji su koristili ovakve uređaje u riješavanju kompleksnih računskih problema.
Britanski naučnik Luis Fraj Ričardson je bio opsjednut predviđanjem vremenskih prilika pa je preložio razvoj numeričke analize i veći broj ljudi „računara“. Najmoćniji računari se čak i danas koriste za predviđanje vremena (rješavajući Navijer-Stouks jednačine). Povećanje kompleksnosti sistema za prenos električne energije je bio razlog razvoja mašina za simuliranje potencijalnih novih mreža.
Ubrzan razvoj gradskih centara je uslovio razvoj računara u današnjem smislu riječi. Kada je 1935. godine osnovan Socijalni registar u Sjedinjenim Američkim Državama, morali su da obrade podatke 26 miliona radnika. U pomoć im je pritekla kompanija IBM sa svojim bušenim karticama i sistemima za iste.
Razvoj tehnologije
Ekls i Džordan 1919. razvijaju prvo bistabilno kolo. Vin-Vilijams 1931. pravi digitalni binarni brojač koristeći tiratron cijevi. Valter Bote razvija „AND“ kolo za primjenu u fizičkim eksperimentima, za koje je dobio Nobelovu nagradu za fiziku 1954. Digitalna kola svih vrsta u velikoj mjeri koriste ove tehnike. Od 1934. do 1936., NEC inženjer Akira Nakishima objavio je niz radova koji uvode teoriju kola sa prekidačima. Ovo postavlja temelje za dizajn digitalnih kola, digitalne računare i druge oblasti moderne tehnologije.
Sledeći značajan napredak dolazi iz Kembridža, gdje je Alan Tjuring objavio svoj rad na temu „izračunljivih brojeva“ – matematičke teorije računanja. Ovaj rad rješava matematički problem, ali rješenje se postiže logičkim zaključivanjem (na matematički način) o teorijskom pojednostavljenom računaru, koji je danas poznat kao Turingova mašina.
Analogni računari
Vanevar Buš je od 1927. godine radio na konstrukciji diferencijalnog analizatora, analognog računara koji bi mogao da riješava diferencijalne jednačine sa čak 18 nezavisnih promjenljivih. Ovaj pronalazak je nastao iz prethodnog angažmana Herberta Stjuarta, koji je na Bušov predlog stvorio Integraf, uređaj za rješavanje prvog reda diferencijalnih jednačina. Harold Hejzen je 1925. predložio proširenje uređaja za rješavanje drugog reda diferencijalnih jednačina. Buš je odmah prepoznao potencijal ovog pronalaska, jer su takve jednačine bile mnogo teže za riješiti, ali vrlo česte u fizici. Gotov računar je koristio i mehaničke i električne komponente.
Od 1929. godine počeo je razvoj simulatora mreža za naizmjeničnu struju. Koristili su se za testiranje stabilnosti sistema i protoka energije. U početku je njihova brzina u odnosu na numeričke simulatore bila od ključnog značaja, ali razvojem moćnih digitalnih računara, to što su ovi analogni simulatori bili glomazni i tehnički ograničeni je dovelo do pada u popularnosti.
Prvi računari
IBM-601 je bila prva mašina te kompanije koja je mogla da množi. Ulaz je bila bušena kartica sa dva operanda, a izlaz bi bio otisnut u istu karticu. Volis Ekert sa Univerziteta Kolumbija je 1934. povezao nekoliko različitih IBM mašina, uključujući IBM-601 množač kako bi taj kombinovani sistem koristio za automatizaciju pronalaženja integrala diferencijalnih jednačina.
U laboratorijama kompanije Bell u Nju Jorku, 1937. godine, Džordž Stibic je napravio 1-bitni sabirač koji koristi releje. Iako je služio samo za demonstraciju, smatra se jednim od prvih binarnih računara. Stibic je nastavio razvoj i 1940. godine je imao funkcionalan računar za proračune sa kompleksnim brojevima – Complex Number Computer. Zanimljivo je da je ovo prvi računar kojim je upravljano na daljinu jer je Stibic mogao da preko telegrafa šalje komande. Ovo je donekle bilo i zbog toga što je sam računar napravljen koristeći telegrafske komponente.
Za to vrijeme, Konrad Zuse je u Berlinu radio na računaru Z1 (prvobitno se zvao V1, ali je kasnije preimenovan da se ne bi brkao sa istoimenom krstarećom raketom). U pitanju je programabalni mehanički binarni kalkulator, zasnovan na Bulovoj algebri. Obrađivao je brojeve u pokretnom zarezu (7-bitni eksponent, 16-bitna mantisa i jedan bit za znak). Koristio je bušenu traku (stari 35-milimetarski film). Problem mu je bila aritmetička jedinica, koja nije radila idealno. Takođe, nije bio tjuring-kompletan. Izlaz su predstavljale lampice, dok se ulaz koristila numerička tastatura.
Na Ajova Stejt koledžu, Džon Atanasof i njegov student Kliford Beri su 1939. uspjeli da naprave 16-bitni sabirač, prvi koji je koristio vakuumske cijevi. Iste godine, Helmut Šrejer je napravio 10-bitni sabirač sa vakuumskim cijevima, kao i prototip memorije koristeći neonske lampice.
Autor: Andrej Karadžić